De zorg is ziek: diagnose onbeheerste groei!

Nu de tijden slechter worden is er een sterke focus op de big spender: de gezondheidszorg. Met man en vooral macht wordt gezocht naar middelen en strategieën om het gat-in-de-hand te dichten. In toenemende mate wordt gereguleerd door overheid en zorgverzekeraars. De zorgverleners zoeken in dit marktsysteem creatief en oplossingsgericht naar klanten die in hun winkel willen kopen. Concurreren op kwaliteit is daarbij het toverwoord. En de patiënt die een belangrijke speler zou moeten zijn: die puzzelt ieder jaar op onleesbare zorgpolissen, die voelt zich tot last van mantelzorgers, die moet in toenemende mate bij de zorgverzekeraar overleggen bij welke zorg verlener hij zich " mag" melden en moet zich voegen in de richtlijnen en protocollen.

De wachtlijsten zijn de wereld uit hetgeen een groot goed lijkt. Maar er zit een andere kant aan die medaille: het aanbod is de vraag gaan bepalen. Er blijkt een enorme variatie in geleverde veelal dure zorg die meer op aanbod dan op vraag gestoeld is. Bij de innovaties gericht op zorgverschuiving van duurdere naar goedkopere zorg is gekeken naar herschikking, maar deze innovaties hebben geleid tot nieuwe beroepen en nog meer zorgverleners rond een patiënt. Mede ook door tegenstrijdige maatregelen:  directe toegankelijkheid van de fysiotherapeut moest leiden tot korte lijnen en goedkopere zorg. Echter, de fysiotherapie verdween grotendeels uit het basis pakket en  verpleegkundig specialisten  en praktijkassistenten kwamen om  de huisarts te ondersteunen de patiënt in beweging te krijgen. Dit steeds complexere systeem vraagt om meer managers. De declaraties van fysiotherapeuten en andere zorgverleners uit de eerste lijn worden gecontroleerd in steeds grotere vleugels in de prachtige kantoorgebouwen van zorgverzekeraars. We zijn al zover verdwaald in het systeem dat we copatiënten en casemanagers nodig hebben om een weg te vinden in de zorg. Er komt dus steeds meer bij en er gaat niets af: dat kost geld!

Klink geeft in zijn rapport aan dat zorgverleners moeten afwegen of wat zij doen wel noodzakelijk, doelmatig en efficiënt is. Maar dat vraagt van de zorgverlener een zekere mate van schizofrenie: hij heeft de opdracht om te opereren in een markt, is overtuigd een bijdrage te leveren aan gezondheid en dan is reduceren van het bedrijf snijden in het eigen vlees. Je hoort het zeggen: alsikhet niet doe vult een ander dit wel in.

Tja  ....   Deze week de klap op de vuurpijl: overleg bij CVZ om aan hoog-risico patiënten een in de praktijk effectief gebleken valpreventie programma te leveren. Door de goedkope fysiotherapeut. Het antwoord: de huisarts, wijkverpleegkundige en polikliniek voor valpreventie zitten in het pakket en de patiënt kiest: uiteraard voor gefinancierde zorg! Dat die veel duurder is en niet bewezen effectief nemen we op de koop toe.

Prof. Ria Nijhuis van der Sanden is hoogleraar paramedische wetenschappen.

 

< terug naar het overzicht